کم کم همه چیز را می فهمم. می فهمم که نباید همیشه عشق را در بوق و کرنا کرد. عشق می تواند قوی و در عین حال آرام باشد. عشق فریادزدن اسمم در زمین فوتبال نیست، بلکه ندای مهربانی از آن سوی اتاق ایزوله است؛ ندایی از سوی شخصی که میداند ممکن است هیچ وقت صدایش را نشنوم، اما در هر صورت انتخاب می کند که با من حرف بزند. عشق نمایش تاج های درخشان یا دسته گل های عظیم نیست. عشق را می شود در دسته گل های پلاسیدهی روی میز دید که دیگر آب گلدان شان هم کثیف شده است؛ دسته گل هایی که مردم برایم آوردند، اما نمی دانستند که آیا اصلا چشم هایم را باز خواهم کرد تا ببینمشان یا نه. عشق این نیست که با پلیوری قشنگ از کنار زمین فوتبال شاهد به بار نشستن تلاش هایم باشند؛ عشق این است که شلخته و با صورتی رنگ ورورفته کنار تخت بیمارستانم بنشینند وشاهد ذره ذره آب شدنم باشند. می فهمم که عشق یعنی برای کسی آشفته حال شوی. عشق یعنی سخت تلاش کنیم زرهی پولادین را برای محافظت تن مان کنیم و بعد، همان زره را برای محافظت از عزیزمان روی تنش بنشانیم. عشق یعنی برهنه ایستادن و لرزیدن در برابر چیزی که از آن واهمه داریم تا به آنچه بیش از هر چیزی در دنیا دوستش داریم ادای احترام کنیم. این عشقی است که دگرگونم می کند.
