اونیل با گوریل پشمالو، آناکریستی، و نخستین آدم یک «سه تاپی» (trilogy) به سبک وسباق تراژدیهای یونان باستان می سازد تا بگوید در قرن بیست
دهه بیست) تراژدی باشکل و درون مایه های رایج در تراژدیهای یونان همچنان شدنی است و از این حیث، می توان او را، همانند اسنادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی وتئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز می کند، برجستگی سبک اکسپرسیونیستی آن است. اونیل در آثار دیگرش، مثل مسیحا (ن) فیسی می آید، نیزبه اکسپرسیونیسم روی آورده است؛ اما در هیچ یک از آنها نتوانسته در پردازش کارش تا این اندازه تردست وچابک باشد، زیرا این اثر کوتاه ، بریده، و بسیار نمادین است و این عناصر به سبک اکسپرسیونیسم رنگ و جلای ویژه ای می بخشند. سوای درون مایه های تراژیک و اگزیستانسیالیستی کوربیل پشمالو، جنبه های تجربی سبک اکسپرسیونیسم این اثر آن را برای دانشجویان و خوانندگان علاقمند جذاب میکند
