شاعران سمبولیست بحران های جامعه مدرن را به منزله ی تناقضات درونی شعر تجربه می کردند. این امر، حقیقتی بس مهم را آشکار می سازد: در عصر جدید، مدرنیسم تنها شکل حقیقی رئالیسم است. درک این نکته براساس مقولات تجریدی و دوگانگی هایی چون «هنر متعهد» در برابر «هنر ناب» ممکن نیست، بلکه برعکس، باید آنها را به منزله قطب های متضاد کلیتی واحد در نظر گرفت که همزمان خود و دیگری را نفی می کنند.
